Hoe de vijf zintuigen werken (2024)

De manieren waarop we de wereld om ons heen als mensen begrijpen en waarnemen, staan bekend als zintuigen. We hebben vijf traditionele zintuigen die bekend staan als smaak, geur, aanraking, gehoor en zicht. De prikkels van elk waarnemingsorgaan in het lichaam worden via verschillende paden doorgegeven aan verschillende delen van de hersenen . Sensorische informatie wordt overgedragen van het perifere zenuwstelsel naar het centrale zenuwstelsel . Een structuur van de hersenen, de thalamus genaamd, ontvangt de meeste sensorische signalen en geeft deze door aan het juiste gebied van de hersenschorste verwerken. Sensorische informatie over geur wordt echter rechtstreeks naar de bulbus olfactorius gestuurd en niet naar de thalamus. Visuele informatie wordt verwerkt in de visuele cortex van de occipitale kwab , geluid wordt verwerkt in de auditieve cortex van de temporale kwab , geuren worden verwerkt in de olfactorische cortex van de temporale kwab, tastgevoelens worden verwerkt in de somatosensorische cortex van de pariëtale kwab , en smaak wordt verwerkt in de smaakcortex in de pariëtale kwab.

Het limbisch systeem bestaat uit een groep hersenstructuren die een vitale rol spelen bij zintuiglijke waarneming , zintuiglijke interpretatie en motorische functie. De amygdala ontvangt bijvoorbeeld zintuiglijke signalen van de thalamus en gebruikt de informatie bij de verwerking van emoties zoals angst, woede en plezier. Het bepaalt ook welke herinneringen worden opgeslagen en waar de herinneringen in de hersenen worden opgeslagen. De hippocampus is belangrijk bij het vormen van nieuwe herinneringen en het verbinden van emoties en zintuigen, zoals geur en geluid, met herinneringen. De hypothalamus helpt bij het reguleren van emotionele reacties die worden opgewekt door sensorische informatie door de afgifte van hormonen die inwerken op de hypofyseals reactie op stress. De olfactorische cortex ontvangt signalen van de bulbus olfactorius voor het verwerken en identificeren van geuren. In totaal gebruiken de structuren van het limbisch systeem informatie die door de vijf zintuigen wordt waargenomen, evenals andere zintuiglijke informatie (temperatuur, balans, pijn, enz.) om de wereld om ons heen te begrijpen.

Smaak

Smaak, ook wel smaak genoemd, is het vermogen om chemicaliën in voedsel, mineralen en gevaarlijke stoffen zoals vergiften te detecteren. Deze detectie wordt uitgevoerd door sensorische organen op de tong die smaakpapillen worden genoemd. Er zijn vijf basissmaken die deze organen doorgeven aan de hersenen: zoet, bitter, zout, zuur en umami. Receptoren voor elk van onze vijf basissmaken bevinden zich in verschillende cellen en deze cellen zijn te vinden in alle delen van de tong. Met behulp van deze smaken kan het lichaam schadelijke stoffen, meestal bitter, onderscheiden van voedzame. Mensen verwarren de smaak van voedsel vaak met de smaak. De smaak van een bepaald voedingsmiddel is eigenlijk een combinatie van de smaak en geur, evenals de textuur en temperatuur.

Geur

De reukzin, of reukzin, is nauw verwant aan de smaakzin. Chemicaliën uit voedsel of zwevend in de lucht worden waargenomen door reukreceptoren in de neus. Deze signalen worden rechtstreeks naar de bulbus olfactorius in de reukcortex van de hersenen gestuurd . Er zijn meer dan 300 verschillende receptoren die elk aan een specifieke molecuulfunctie binden. Elke geur bevat combinaties van deze eigenschappen en bindt zich aan verschillende receptoren met verschillende sterktes. Het geheel van deze signalen is wat wordt herkend als een bepaalde geur. In tegenstelling tot de meeste andere receptoren, sterven de reukzenuwen af en regenereren ze regelmatig.

Aanraken

Aanraking of somatosensorische waarneming wordt waargenomen door activering in neurale receptoren in de huid . De belangrijkste sensatie komt van druk die wordt uitgeoefend op deze receptoren, mechanoreceptoren genaamd. De huid heeft meerdere receptoren die de druk van zacht borstelen tot stevig voelen, evenals de tijd van aanbrengen van een korte aanraking tot aanhoudend. Er zijn ook receptoren voor pijn, bekend als nociceptoren, en voor temperatuur, thermoreceptoren genoemd. Impulsen van alle drie soorten receptoren reizen door het perifere zenuwstelsel naar het centrale zenuwstelsel en de hersenen.

horen

Horen, ook wel auditie genoemd, is het waarnemen van geluid . Geluid bestaat uit trillingen die worden waargenomen door organen in het oor via mechanoreceptoren. Geluid gaat eerst de gehoorgang in en trilt het trommelvlies. Deze trillingen worden overgebracht naar bottenin het middenoor, de hamer, het aambeeld en de stijgbeugel, die de vloeistof in het binnenoor verder doen trillen. Deze met vloeistof gevulde structuur, bekend als het slakkenhuis, bevat kleine haarcellen die elektrische signalen afgeven wanneer ze vervormd zijn. De signalen gaan via de gehoorzenuw rechtstreeks naar de hersenen, die deze impulsen in geluid vertalen. Mensen kunnen normaal gesproken geluiden detecteren binnen een bereik van 20 – 20.000 Hertz. Lagere frequenties kunnen alleen worden gedetecteerd als trillingen via somatosensorische receptoren, en frequenties boven dit bereik kunnen niet worden gedetecteerd, maar kunnen vaak door dieren worden waargenomen. De afname van hoogfrequent gehoor, vaak geassocieerd met leeftijd, staat bekend als slechthorendheid.

Zicht

Zicht, of visie, is het vermogen van de ogen om beelden van zichtbaar licht waar te nemen. De structuur van het oog is de sleutel in hoe het oog werkt . Licht komt het oog binnen via de pupil en wordt door de lens gericht op het netvlies aan de achterkant van het oog. Twee soorten fotoreceptoren, kegeltjes en staafjes genaamd, detecteren dit licht en genereren zenuwimpulsen die via de oogzenuw naar de hersenen worden gestuurd . Staafjes zijn gevoelig voor de helderheid van licht, terwijl kegeltjes kleuren detecteren. Deze receptoren variëren de duur en intensiteit van impulsen om de kleur, tint en helderheid van waargenomen licht te relateren. Defecten van de fotoreceptoren kunnen leiden tot aandoeningen zoals kleurenblindheid of, in extreme gevallen, volledige blindheid.